De beume goat sloapn, de blaar wordt a broen.
De weend wordt koaler, het reéngt  noe  a weer.
De woarmte van de zunne, dee he’j nog in ’t lief,
meer  de költe slöt  too, ’n jas mot al an.

Wie stoat stil te kiekn, woar het lecht spölt met de blaar.
D’r is niks meer te zegn, het leemn wil toch goan.
Het doert nich meer lange, dan bint de beume kaal
Dan word ’t weer weenter, de blaar op de groond.

Meer vot bint ze nich, al dee greune blaar.
’t döt oe wat, want zee komt weer.
De groond nemt ze op en gef ’t weer deur.
In ‘t veurjoar löp den boam weer oet .
Dan hebt de harfstblare eer wark weer doan.

RM.
2013