Terug naar het begin

Zomaar eens naar die oude huizen komen
Een teken van leven is nergens meer
In de ramen spiegelen de bomen
Zachtjes wiegen de kruinen heen en weer

In de verte is de autoweg te horen
Een rookpluim van een fabriek is nog te zien
Het plekje waar ik ben geboren
Maar na mijn 10e niet meer heb gezien

Het bushokje als poort naar de verre horizon
Staat er verroest  in de motregen te staan
Een plek waar je lang wachten kon
ook als je nergens naar toe wilde gaan

de beelden van de wereld elders
lieten je hart steeds sneller slaan
Het waren bloederige kwelders,
die niet voorbij wilden gaan

Nu sta ik hier te kijken
en pink een traan weg van verdriet
want uiteindelijk is gaan blijken
mens, geloof je eigen beelden niet.

RM.2011